Η πείνα ζητά νόημα, όχι όγκο

Η πείνα ζητά νόημα, όχι όγκο

Σκέψεις για έναν κόσμο γεμάτο από όλα  εκτός από αυτό που μετράει

Μας προσφέρουν όλο και περισσότερο. Περισσότερο φαγητό, περισσότερες επιλογές, περισσότερες λέξεις, περισσότερες εικόνες. Κι όμως, όσο γεμίζουν τα τραπέζια, τόσο αδειάζουν τα μέσα μας. Δεν πεινάμε για ποσότητα· πεινάμε για νόημα. Η αληθινή πείνα δεν είναι αυτή που μετριέται σε θερμίδες, αλλά αυτή που ρωτά: «Γιατί; Για ποιο σκοπό; Τι αξία έχει αυτό που λαμβάνω;» Σ’ έναν κόσμο που σε ταΐζει συνεχώς, η αληθινή αντίσταση μπορεί να είναι να αναρωτηθείς τι πραγματικά σε θρέφει.

Η κατανάλωση ως υποκατάστατο νοήματος

Στην καθημερινότητα μας, τρώμε συχνά χωρίς να πεινάμε. Τσιμπολογάμε στις παύσεις της ζωής, γεμίζοντας κενά που δεν είναι στο στομάχι αλλά στην ψυχή. Το φαγητό —όπως και η πληροφορία, η διασκέδαση, η εικόνα— γίνεται καταναλωτική παρηγοριά, μια γρήγορη ένεση ικανοποίησης σε ένα υπαρξιακό κενό που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε.

Ανάμεσα σ’ όλα αυτά, δεσπόζει η σύγχρονη παγίδα: οι άπειρες “υγιεινές” σαβουροτροφές. Μπάρες με ζάχαρη βαφτισμένη "νέκταρ αγαύης", δημητριακά τίγκα στη γλυκόζη που διαφημίζονται για το "ολικής άλεσης", αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη αλλά με χημικά που δεν μπορείς ούτε να προφέρεις. Δεν μας ενδιαφέρει πια τι σημαίνει υγιεινό. Μας ενδιαφέρει να νιώθουμε ότι τρώμε κάτι "καλό", αρκεί να ικανοποιεί τον ουρανίσκο. Κι έτσι, όσο πιο "νόστιμο" είναι κάτι, τόσο πιο εύκολα μας πείθουν ότι είναι και σωστό.

Όμως το ερώτημα μένει: ποιος είναι ο σκοπός της τροφής; Να γεμίζει στόματα ή να θρέφει υπάρξεις;

Η πείνα ως κραυγή της ψυχής

Υπάρχει μια πείνα που δεν καταλαγιάζει με τροφή. Δεν είναι εκείνη που σφίγγει το στομάχι, αλλά εκείνη που βαραίνει το στήθος. Είναι η πείνα για αίσθημα, για σύνδεση, για σκοπό. Για την αίσθηση ότι αυτό που ζεις έχει κάποιο νόημα πέρα από το επόμενο γεύμα, την επόμενη ανάρτηση, την επόμενη αγορά.

Συνήθως λέμε: διψάω για νόημα, διψάω για αλήθεια. Μα τι γίνεται όταν η δίψα βαθαίνει; Όταν δεν είναι πια ερώτηση του νου αλλά κραυγή του σώματος; Τότε γίνεται πείνα. Μια πείνα που δεν σε αφήνει να σταθείς, που σε κάνει να γεμίζεις χωρίς ποτέ να χορταίνεις. Και επειδή η πραγματική τροφή – η αλήθεια, η αγάπη, η παρουσία – είναι σπάνια, γεμίζουμε με ό,τι βρούμε: γεύσεις χωρίς νόημα, εικόνες χωρίς αλήθεια, στιγμές χωρίς ουσία.

Κι έτσι, όσο πιο πολύ μας ταΐζουν, τόσο πιο βαθιά νιώθουμε ότι κάτι λείπει.

Τι σημαίνει να τρέφεσαι πραγματικά

Το να τραφείς δεν σημαίνει απλώς να φας. Σημαίνει να δεχτείς κάτι που σε στηρίζει, που σε δυναμώνει, που σε κάνει πιο παρόντα στον κόσμο. Κάτι που συνομιλεί με τις ανάγκες σου  όχι με τις επιθυμίες σου. Που σε ξυπνά, δεν σε νανουρίζει. Που σε στέλνει πιο βαθιά στη ζωή, όχι μακριά της.

Να τρέφεσαι πραγματικά σημαίνει να είσαι εκεί: να μασάς αργά, να κοιτάς τι υπάρχει μπροστά σου, να νιώθεις τι υπάρχει μέσα σου. Να δίνεις σημασία όχι μόνο στο φαγητό αλλά και στη σχέση σου με αυτό. Στο γιατί τρως, όχι μόνο στο τι τρως.

Και πέρα από την τροφή, ισχύει το ίδιο για όλα όσα καταναλώνουμε: λέξεις, εικόνες, σχέσεις, ιδέες. Αν δεν μας τρέφουν με νόημα, τότε απλώς μας βαραίνουν. Η αληθινή τροφή είναι αυτή που σε κάνει πιο ελαφρύ, όχι πιο γεμάτο.

Γι' αυτό, ίσως η επόμενη φορά που θα πεινάσουμε, να είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναρωτηθούμε:
"Τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι; Και γιατί το χρειάζομαι;"

Η πείνα ζητά νόημα, όχι όγκο.
Χωρίς φαγητό, πώς μπορείς να ζήσεις; Αλλά χωρίς νόημα, πώς μπορείς να ζήσεις πραγματικά;
Η τροφή μας γεμίζει το σώμα, μα το κενό μέσα μας παραμένει.
Πεινάμε για κάτι παραπάνω, για κάτι που μας συνδέει με την ουσία, για κάτι που δεν έχει να κάνει μόνο με την κατανάλωση.

#πεινα #νοημα #υπαρξη #τροφη #σκοπος #σκέψεις

  

 ---------------------------------------------------------------------------

[full_width]